به نقل از «ایران اکونومیست»

سرنوشت قدرت تراس در دست رقیب سیاسی

تاریخ انتشار: ۲۳ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۹۴۲۵۶

لندن – ایرنا – جرمی هانت که تنها سه ماه پیش برای تصاحب کرسی نخست وزیری در انگلیس با لیز تراس رقابت می‌کرد در بحرانی‌ترین شرایط دولت او، سکان کشتی به‌گل نشسته اقتصاد را به دست گرفته و تنها دو هفته تا ارائه متمم بودجه‌ای فرصت دارد که باید با آرام کردن اوضاع بازار، از سقوط دولت جلوگیری کند.

به گزارش ایران اکونومیست، هانت که سال ها سابقه وزارت بهداشت و امور خارجه انگلیس را در کارنامه خود دارد دیروز جمعه به عنوان جانشین کواسی کوارتنگ معرفی شد و سکان وزارت دارایی را در اوج آشفتگی اقتصاد کشور برعهده گرفت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 
تورم در ماه‌های اخیر سر به فلک کشیده و از محدوده ۲ در مسیر صعود به ۲۲ درصد قرار دارد، ارزش پوند به پاییان‌ترین حد در ۴ دهه گذشته رسیده و آخرین گزارش مرکز ملی آمار انگلیس حاکیست که اقتصاد کشور کوچک‌تر و در آستانه رکود قرار دارد. یک اندیشکده انگلیسی پیش‌بینی کرده که تا سال ۲۰۲۴ وام مسکن بیش از پنج میلیون خانوار انگلیسی حدود ۵ هزار و یک صد پوند افزایش می‌یابد.
برنامه‌ای که کوارتنگ سه هفته پیش به مجلس ارائه، شوک مهلکی را به اقتصاد کشور وارد کرده است. او قصد داشت تا ۴۵ درصد از مالیات میلیاردرها را حذف کند و اقتصاد کشور را برپایه معیارهای بازار آزاد توسعه دهد. اما اوضاع بر وفق بلندپروازی‌های او نچرخید و به نخستین قربانی دولت لیز تراس تبدیل شد. 
هانت که از نگاه اعضای حزب حاکم، به‌عنوان مسئول امور اجرائی دولت دیده می‌شود معتقد است که تراس و کوارتنگ در اصلاحات اقتصادی دولت اشتباهاتی را مرتکب شدند. او به اسکای نیوز گفت: اینکه بر اتخاذ تصمیمات دشوار اصرار شود اما مالیات افراد ثروتمند کاهش یابد، اشتباه بود. به گفته وی سیاست کاهش مالیات‌ها بدون در نظر گرفتن توصیه‌های کارشناسی نهاد ناظر بر عملکرد بودجه اشتباه بود.
این سیاستمدار انگلیسی که در دوران انتخابات نخست وزیری وعده کاهش مالیات ها را مطرح کرده بود گفت که این تصمیم با سرعتی که در گذشته پیش بینی می‌شد پیش نخواهد رفت و به ناچار برخی از مالیات‌ها در این مقطع افزایش خواهد یافت.
نخست وزیر انگلیس نیز دیروز با برگزاری یک نشست خبری شتابزده و پاسخ‌هایی که جایگاه سیاسی او را بیش از پیش متزلزل‌تر کرد مدعی شد که در اجرای وعده‌هایی که در انتخابات مطرح کرده بود مصمم است «اما واضح است بخش‌هایی از برنامه اقتصادی ما فراتر و سریع‌تر از آنچه بازار انتظار داشت پیش رفت، بنابراین باید شیوه کار را تغییر می‌دادیم»
بر اساس این گزارش، هانت یکی از اصلی‌ترین تصمیمات چالشی کوارتنگ برای حذف سیاست دولت بوریس جانسون در خصوص افزایش مالیات‌ تجاری از ۱۹ به ۲۵ درصد را لغو کرد و پیش بینی می‌شود که به این ترتیب ۱۸ میلیارد پوند به درآمدهای دولت اضافه شود.
هانت ۳۱ اکتبر یعنی دو هفته دیگر باید کار نیمه تمام کوارتنگ را در تنطیم متمم بودجه به پایان رسانده و به مجلس ارائه دهد. فضای مانور او به تعبیر روزنامه تایمز لندن از هر وزیر دارایی در تاریخ این کشور کمتر است.
سندی که وزیر دارایی انگلیس به مجلس ارائه خواهد داد باید به طور هم زمان رضایت بازار و نمایندگان مجلس را کسب کند. او برای تراز بودجه با ۶۰ میلیارد پوند کسری مواجه است و افزایش مالیات تجاری فقط ۱۸ میلیارد از آن را تامین می‌کند. هانت یا باید از هزینه‌های عمومی کم کند یا مالیات سایر بخش‌ها را افزایش دهد. نزدیکان وزیر دارایی می‌گویند او مصمم است که تراز بودجه را به هر شکلی برقرار کند حتی اگر نیاز به گرفتن تصمیم‌های سخت باشد.
از سویی نمایندگان حزب حاکم نگران تاثیر کاهش هزینه‌های عمومی بر محبوبیت سیاسی و درنتیجه شکست حزب در انتخابات سراسری هستند. طیق آخرین نظرسنجی‌های صورت گرفته محبوبیت محافظه‌کاران به نسبت حزب رقیب ۳۰ درصد کمتر است که یک اختلاف چشمگیر در تاریخ این کشور بشمار می‌رود. 
هانت زمانی وزیر محبوب دولت «ترزا می» بود و پس از آنکه مدت‌ها سکان وزارت بهداشت را برعهده داشت، در سال ۲۰۱۸ جانشین بوریس جانسون در وزارت امور خارجه شد. او حالا باید رابطه کاری نزدیکی را با تراس برقرار کند که موضع چندان نزدیکی به یکدیگر ندارند.
هانت و تراس در دوران نخست وزیری دیوید کامرون از مخالفان برگزیت بودند. اما هانت برخلاف تراس هرگز با برگزیت کنار نیامد و به همین خاطر زمانی که بوریس جانسون سکان دولت را در سال ۲۰۱۹ به دست گرفت او را برکنار کرد.
سه ماه پیش که جانسون از مقام خود استعفا داد هانت در انتخابات درونی حزب شرکت کرد اما نتوانست آرا کافی را کسب کند. تراس هم تا پیش جمعه نیازی به استفاده از هانت در دولت نمی‌دید.  اما اکنون وضعیت تغییر کرده و هانت تا حد زیادی قدرتمندترین عضو کابینه است و دیدگاه‌های او بر مواضع نخست وزیر تاثیر می‌گذارد.
یکی از اعضای کابینه به نشریه تایمز گفته است که رابطه تراس و هانت با کوارتنگ که دوست دیرینه نخست وزیر است بسیار متفاوت و دو طرف دارای دیدگاه‌های مختلفی در مسائل هستند؛ باید تلاش کنند تا این رابطه کار کند.
در چنین شرایط بغرنجی، کلید تداوم قدرت تراس و سرنوشت دولت در دست کسی است که در کمین برکناری نخست وزیر و تصاحب قدرت منتظر فرصت مناسب می‌ماند.
 

  منبع: خبرگزاری ایرنا برچسب ها: انگلیس ، جرمی هانت ، لندن ، بوریس جانسون

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: انگلیس جرمی هانت لندن بوریس جانسون بوریس جانسون اقتصاد کشور نخست وزیر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۹۴۲۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

پلورالیسم چه نگاهی به سیاست بین‌الملل دارد؟

عصر ایران؛ شیرو ستمدیده - پلورالیسم در مفهوم متعارف، نظریه‌ای جامعه‌شناختی-سیاسی است که بر پراگندگی قدرت در میان شماری از مجموعه‌ها یا گروه‌های رقیب تاکید دارد.

پیش از این دربارۀ پلورالیسم و دولت پلورالیستی توضیح داده‌ایم. اینکه پلورالیسم یا کثرت‌گرایی چه نگاهی به سیاست بین‌الملل دارد، موضوع این نوشته است.

 مختصرا باید گفت پلورالیسم در حوزۀ سیاست بین‌الملل، نفوذپذیری دولت را برجسته می‌کند. چشم‌انداز پلورالیستی در سیاست بین‌الملل، بویژه در ایالات متحدۀ آمریکا، در دهه‌های 1960 و 1970 ظهور یافت و بر شالودۀ ارزش‌های لیبرالیستی استوار بود.

جان برتن، پلورالیست انگلیسی، با استفاده از تشبیه میز بیلیارد، محدودیت‌های رویکرد دولت‌محور به سیاست بین‌الملل را روشن کرد. بر اساس این تشبیه، رئالیسم به دولت‌ها به مثابه توپ‌های بیلیارد، یعنی واحدهایی نفوذناپذیر و مستقل، می‌نگرد که از راه فشار بیرونی بر یکدیگر تاثیر می‌گذارند.

از این رو رئالیسم در سیاست بین‌الملل چنین می‌پندارد که دولت‌های دارای حاکمیت، که در نظام پرهرج‌ومرج بین‌المللی تعامل دارند، مانند مجموعۀ توپ‌های بیلیارد روی میز، این طرف و آن طرف برده می‌شوند و به هم می‌خورند.

به عقیدۀ پلورالیست‌ها، این تشبیه از این حیث گمراه‌کننده است که حد نفوذ روزافزون بازیگران بین‌المللی، مانند شرکت‌های چندملیتی و سازمان‌های غیرحکومتی را نادیده می‌گیرد و نیز نمی‌تواند وابستگی دولت‌ها، بویژه در مسائل اقتصادی را تشخیص دهد.

بنابراین، چشم‌انداز پلورالیستی الگویی از ترکیب بازیگران ارائه می‌دهد که ضمن توجه به حکومت‌های ملی، تاکید می‌کند که طیف گسترده‌تر صاحبان منافع و گروه‌ها، سیاست بین‌المللی را تعیین می‌کنند.

در تحلیل نهایی، از این دیدگاه، تاکید بر حاکمیت بیرونی، که از نظر رئالیسم محوری است، باید جای خود را به مفهوم میانه‌روتر خودمختاری بدهد.

توضیح اینکه، حاکمیت درونی یا داخلی در اشاره به توانایی دولت در ملزم کردن همۀ شهروندان، گروه‌ها و نهادهای درون مرزهای سرزمینی به کار می‌رود ولی حاکمیت بیرونی یا خارجی به جایگاه دولت در نظم بین‌المللی و توانمندی عمل آن به صورت واحدی مستقل و خودمختار مربوط است. حاکمیت درونی/داخلی و حاکمیت بیرونی/خارجی، در واقع نام‌های دیگری برای "اقتدار" و "استقلال" هستند.

به هر حال در پلورالیسم، تاکید بر حاکمیت بیرونی جای خودش را به مفهوم ملایم‌تر "خودمختاری" می‌دهد. یعنی استقلال دولت‌ها در عرصۀ بین‌المللی نسبتا کمرنگ می‌شود ولی کاملا از بین نمی‌رود.

تعدیل مفهوم حاکمیت بیرونی، این امکان را بوجود می‌آورد که مجموعه‌هایی مانند شرکت کوکاکولا یا شرکت اپل دقیقا همانند دولت‌هایی چون دولت‌های آلمان و کرۀ جنوبی و برزیل، بازیگرانی بین‌المللی تلقی شوند.

در واقع با توجه به تاکید پلورالیسم بر پراکندگی قدرت، همۀ بازیگران حکومتی و غیرحکومتی، در چارچوب کنترل‌ها ومحدودیت‌هایی قرار دارند و حرکت مستقل نمی‌توانند داشته باشند. و این به این معناست که مفهوم "استقلال" در ذیل درک پلورالیستی از سیاست بین‌الملل، به نحوی متفاوت یا رقیق فهمیده می‌شود.

یکی از پیامدهای مهم رویکرد پلورالیستی به سیاست بین‌الملل آن است که این رویکرد معرف دور شدن از "سیاست قدرت" و "بزرگنمایی ملی" است. البته این تحول چندان هم منعکس‌کنندۀ ایمان ایده‌آلیستی به اصول انتزاعی نیست بلکه بیشتر حاکی از درک این نکته است که وقتی قدرت به گستردگی توزیع شده باشد، رقابت نتیجۀ عکس می‌دهد.

در نتیجه، پلورالیست‌ها می‌خواهند بگویند که در جهانی با وابستگی فزاینده، سرانجام ثابت خواهد شد که گرایش به همکاری و یکپارچگی، که شاید در اروپا از همه جا آشکارتر است، اجتناب‌ناپذیر است.

در جهان کنونی، راستگرایان افراطی در آمریکا و اروپا به شدت با درک پلورالیستی از سیاست بین‌الملل مخالف‌اند. به همین دلیل افرادی نظیر دونالد ترامپ در آمریکا و مارین لوپن در فرانسه و نیز ولادیمیر پوتین در روسیه، هر کدام به نحوی در پی "بزرگنمایی ملی" هستند و از "سیاست قدرت" دفاع می‌کنند.

نفی "همکاری و یکپارچگی" در گرایش ترامپ به خروج آمریکا از ناتو و تاکیدش بر شعار "اول آمریکا" به خوبی مشهود است. حملۀ روسیه به اوکراین نیز به خوبی اعتقاد پوتین به "سیاست قدرت" را نشان می‌دهد.

راستگرایان افراطی‌ای چون مارین لوپن و دیگران در سایر کشورهای اروپایی نیز، با ناسیونالیسم پررنگی که دارند، آشکارا مخالف روند جهانیِ وابستگیِ فزایندۀ کشورها و بازیگران بین‌المللی به یکدیگرند.

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: دولت جمع‌گرا؛ مبنای اقتصاد دستوری